فیلم
 این گزارش را تلویزیون الجزیره بین المللی بعد از اغتشاشات آشورا درباره اغتشاشات تهران پخش کرده. مجری برنامه ریزخان که اهل انگلیس از پدری هندی تبار و مادری یمنی است و قبلا در BBC و CNN کارمی کرده به بررسی آشوب و خونریزی در ایران می پردازه.

تلفن کننده اول علیرضا از نیویورک میگه مخالفان که هیچ مدرکی دال بر تقلب در انتخابات ارائه نکرده اند حالا به اوباشگری و وحشی گری تنزل پیدا کرده اند و با آتش زدن تهران و با تبلیغات و بدترین نوع اعمال سیاسی  می خواهند حرفشان را به کرسی بنشانند. بعد میگه من چون ایرانی آمریکایی هستم دلم می خواست موسوی بیاد و روابط دو کشور خوب بشه اما از این اوباشگری های اصلاح طلب ها زده شدم و فکر می کنم بقیه ایرانی ها هم همین احساس را داشته باشند.

بعد مهمان برنامه از لس آنجلس به نام ثریا سپه پور این انتخابات را با انتخابات سال 2000 آمریکا مقایسه می کنه و میگه من نمی فهمم چرا در آن وقت هم که مردم فکر می کردند در انتخاب بوش تغلب شده این اتفاقات در آمریکا نیفتاد و میگه این به خاطر نقش رسانه های بیگانه در تحریک مردم است و ادامه میده من در ایران می دیدم که صدای آمریکا 24 ساعته خانواده های مردم را تحریک می کنه که بریزید بیرون ما با شما هستیم.

بعد ریزخان ایمیلی از یک بیننده از ماساچوست به نام کایل مارسون میخونه که میگه جامعه جهانی چه اقدامی در مقابل ایران میتونه انجام بده که به حقوق دولت ایران تجاوز نشه ! یعنی میگه ما هر کاری می کنیم یه جوری به دخالت در امور ایران متهم میشیم. [هاهاها خنده داره خوب مگه مجبورید اقدامی علیه ایران انجام بدید؟]

خانم ثریا میگه مردم ایران خودشون میتونن از خودشون مراقبت کنند و مردم عاقل و بالغی هستند و ادامه میده خارجی ها از بعد از انقلاب همیشه سعی کردند در مسائل ایران مداخله کنند و این اقدامات و اقدامات صدای آمریکا هیچ کمکی نمی کنه بلکه به دولت کمک میکنه که به مخالفانش بگه شما عامل آمریکا هستید.

بعد ریزخان پیغامی از یک بیننده به نام شهو سلیمان میخونه که میگه خارجی ها (جامعه جهانی) با طرفداری از معترضان کشور را به هرج و مرج کشانده و آن ها باید ابتدا مساله اسرائیل و فلسطین را حل کنند.

مهمان بعدی برنامه آزاده معاونی نویسنده مخالف حکومت مقیم انگلیسه میگه این هیچ ربطی به مساله فلسطین نداره. تنها ربطش اینه که اکثریت مردم که در خیابان ها هستند حکومت دموکراتیکی می خواهند که پول کشورشان را در ایران خرج کند نه برای حماس و جهاد اسلامی. بعد میگه این که می گویند اوباشگری این دولت ایرانه که وحشی گری میکنه مردم را میکشه و به مردم در زندان تجاوز میکنه و از طرف معترضان خشونتی نیست و بسیار صلح آمیز است فقط به مراکز پلیس و موتورهای پلیس حمله شده اما این جنبش صلح آمیزیست و ربطی به صدای آمریکا نداره و به خاطر زجر 30 ساله مردم از این حکومته.

بعد یکی از آفریقای جنوبی ایمیل میده که ایران قادر به حل مشکلاتش نیست و ایرانی ها در برابر حکومت ایدئووژیک ناتوان هستند خارجی ها باید برای ایران راهی بیابند.

 بالاخره نوبت خانم هیلاری من لورت دیپلمات سابق آمریکایی میرسه که میگه ایران کشوری بزرگ با تاریخ و منابع زیرزمینی زیاد و موقعیتی بسیار استراتژیک و مهم است و آمریکا نمی تونه ایران را تحریم یا ایزوله کنه یا همه مردمش را بکشه کاری که در جاهای دیگه انجام دادیم اما در مورد ایران جواب نمیده و باید مشکلاتمون را با ایران حل کنیم و با ایران رابطه دوطرفه برقرار کنیم.

ریزخان میپرسه ولی ایران حق داره به رابطه با آمریکا مشکوک باشه باتوجه به این اقدامات گذشته آمریکا. خانم هیلاری جواب میده کاملا درسته. بوش 400 میلیون دلار برای مبارزه با ایران اختصاص داد و در دولت اوباما هم افرادی مثل هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه آمریکا هستند که اصلا نمی خواهند با ایران تعامل داشته باشند و در نتیجه ایران کاملا حق داره که به رابطه با آمریکا بدبین باشند.

تلفن کننده بعدی آفتاب ظاهرا هندی یا پاکستانی از واشنگتن است میگه اصلا نمیشه قبول کرد خارجی ها در ایران دخالت نمی کنند و دخالت های انگلستان کاملا مشخصه.

بعد دوباره میره سراغ آزاده که میگه قبول دارم خارجی ها هم نقش دارند اما قبول ندارم مشکلات در ایران به اندازه کافی زیاد نیست که مردم را به خیابون بیاره و من در ایران زندگی کردم و صد و پنجاه در صد تورم در ایران هست ! بعد به سنگسار زن ها و تحصیل کرده بودن مردم و نبودن آزادی اشاره میکنه.

در نهایت دوباره از خانم ثریا سپهپور میپرسه فکر می کنید ایران چقدر میتونه مشکلاتش را حل کنه و اونم جواب میده ایران میتونه مشکلاتش را حل کنه اگه خارجی ها دخالت نکنند که درست هم میگه.

کلا جالبه بعد از وقایعی که در انتخابات رخ داد رسانه ها و سیاستمداران غربی به صورت گسترده ای به خاطر رفتارهای دوگانه و مداخله جویانه شان در بین ملت ها رسوا و بی آبرو شدند. به ویژه در خود آمریکا که افکار عمومی از رزالت هایی که رسانه ها و سیاستمدارانشان در مورد ایران کرده اند بیزار شده اند